De laatste dienst in de Johanneskapel
De laatste zondag……… het sluiten van een kerkgebouw.
Op zondag 22 november vierden wij de laatste zondag van het kerkelijk jaar voor het laatst in de Johanneskapel. De morgendienst stond in het teken van deze laatste zondag en in de lezingen o.a. Mattheüs 24 ging het over de rede van Jezus waarin hij sprak over de tijd die gaat komen of wel de laatste dingen. Anders gezegd de tijd die komt na onze tijd waarin door pijn en moeite en door lijden en dood heen het rijk God werkelijkheid mag worden, een tijd van volharding, maar ook een tijd van verwachten. Het gaat weer Advent worden.
Over het sluiten van de Johanneskapel zei ik die morgen: “Een kerk is nu eenmaal meer dan alleen een hoop stenen. Een kerk of het nu om een oude of jonge kerk gaat krijgt betekenis door de geloofsgemeenschap die er samenkomt en de ruimte vult met liederen en gebeden en afhankelijk van de tradities met wierook en kaarsen. Het is de plaats waar gedoopt, getrouwd en gerouwd wordt, waar het brood wordt gebroken en de wijn gedeeld in de verwachting van het rijk dat gaat komen, een verwachting die van Godswege in Jezus Christus een naam en een gezicht heeft gekregen.”
Het slotlied die morgen (no. 769) door de ‘schola’ gezongen sloot daar goed op aan. Het lied Eens als de bazuinen klinken…. Van Tom Naastepad zingt in het vijfde vers: “Mensen, kom uw lot te boven, wacht na dit een ander uur…..want de Geest zal ons bestoken, nieuw wordt alle creatuur.”
In de middagdienst, de laatste dienst waarin afscheid werd genomen van Johanneskapel stonden de woorden uit Handelingen 2:42 centraal: ….en zij bleven volharden bij het onderricht van de apostelen en de gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden. Daarnaast werd gelezen uit Mattheüs 25, de gelijkenis van de ‘wijze en de dwaze’ meisjes.
In de preek zei ik ondermeer: “Als wij vandaag afscheid nemen van de Johanneskapel dan doen wij dat enerzijds met verdriet, verdriet omdat gebleken is dat wij hier niet verder kunnen gaan, dat het economisch niet meer haalbaar is, dat de gemeenschap van de Johanneskapel dit niet meer alleen kan dragen. En dat verdriet moeten we niet willen ontkennen of wegpraten, maar het zou, om met de gelijkenis te spreken, ook dwaasheid zijn om daarin te blijven steken, om te doen of dat er na de Johanneskapel geen kerk meer kan zijn. Johanneskapel en Vredeskerk werken en leven al jaren intensief samen en in de afgelopen periode, door het coronavirus kerken we alleen nog maar in de Vredeskerk en in de nabije toekomst zal ook de Bethelkerk steeds dichterbij komen, ook daar zijn samenwerkingsverbanden die verder uitgebouwd zullen worden.”
Na de voorbeden werden het antependium, de schaal voor het brood en de kan en de beker voor de wijn, de bijbel, het doopbekken en de Paaskaars door gemeenteleden uitgedragen, telkens na een kort gebed en onder orgelspel door organist Jacob Stam, die daarvoor een aantal Lutherse choralen had uitgekozen. De Lutherse gemeente maakte onderdeel uit van Johanneskapel en de Lutherse traditie, met name in de liturgie, blijft ook behouden in de Vredeskerk.
Uiteraard was het jammer dat we door de coronamaatregelen niet voluit dienst konden houden zoals we dat altijd gewend waren te doen. Toch was deze dienst ondanks alles een indrukwekkend gebeuren waarop we met dankbaarheid mogen terugkijken gedragen door het gebed wat tijdens deze dienst telkens werd uitgesproken Blijf in ons midden en ga met ons mee. In dat geloof willen wij onze weg vervolgen Gods toekomst tegemoet.
Ds. Roel de Meij Mecima